mówię TAK generałowi Andersowi!

Co robisz, mały chłopcze pośród tych żołnierzy?
Za Tobą balast lęku i mrozu Syberii.
W szeregach generała, który w Polskę wierzył,
Szukałeś zapomnienia o losu mizerii.

Z otwartym umysłem wrosłeś w serce armii,
Której krew i ofiara wolność przynieść miały,
Lecz sprzedali Polskę ludzie podli, marni…
Kolejne pokolenia w niewoli wzrastały.

To nie Ty wybrałeś trud i ból tułaczy.
Wróg wyrzucił Cię z gniazda – dziecinnego raju.
Lecz dowiodłeś swą siłę duchową. Bez płaczu,
Ze ściśniętym sercem żyłeś w obcym kraju.

Ten kraj był przyjazny. Ta ojczyzna druga
Doceniła w Tobie Pięknego Człowieka,
Więc ucichła tęsknoty niepojęta struga
Za ojczystym domem, w którym nikt nie czekał.

Twoim domem duchowym, ocaleniem – wojsko.
Tam doznałeś osłody przyjaźni, miłości.
Tam uczyłeś się życia z ciepłem zwanym Polską.
Do dziś tę miłość głosisz czynami wdzięczności.

Serce masz tylko jedno, ale dwie ojczyzny.
W tej drugiej odnalazłeś spokój,
bezpieczeństwo.
Dla pierwszej, chociaż ciągle bolą stare blizny,
Niesiesz swoją dumę, mądrość,
CZŁOWIECZEŃSTWO.

Panu Krzysztofowi Flizakowi – w podziękowaniu
za życzliwe przekazanie cennych informacji o
swoim życiu, z przyjaźnią i życzliwością –
Barbara Teresa Dominiczak